KÖTÜ GÜN

Tüyden mi hafif ki, örsten mi aðýr,
Günü bir deðildir yalpalar insan,
Bir ara þen þakrak bazen de saðýr,
Duygusuz iþitmez beton gibi can.

Hayattan bir takvim, gün boyar siyah,
Nameler hüzündür, kemanla eþlik,
Vird edinmiþ sanki kötülük, küstah!
Sanýrsýn ki o gün ölmüþ iyilik.

Bir acý bir tatlý, yaþam denilen,
Hayal-gerçek, denge, gece ve gündüz,
Eðri bir de düz bel, yoldur gidilen,
Sanýlan bumu ki? Rota hep dümdüz.

Sarý yaprak dalda uç rüzgar yönü,
Tepe bayýr deme, anca sürüklen,
Bu gün böyle hüzün matemin günü,
Güler hayat elbet dertle bakarken.

Düþkündür ifade, yüzde hat dolu somut,
Kararmýþým solgun yorgun çaresiz,
Sesler yankýlanýr derinden soyut,
Yarýnlar güzel der, iç dünyam sessiz.

Ýrfan Yýldýrým Çevik

Sosyal Medyada Paylaşın: