ZEMİN

Ben bilmezim bilmez, bu yol gidilmez,
Diken çakýl dert yüklü, sefildir adým,
Kýrýk tahta oda, mide aþ görmez,
Örümcek aðýnda, tatsýz yaþamým.

Üç beþ kýrýk derik, camsýz pencere,
Ayazdýr günlerim, yarý aç ömür,
Kurudur ekmeðim, dolmaz tencere,
Yarýndan umutsuz, yokluk iz sürür.

Týkýrtý yabancý derdin yoldaþý,
Varlýða sarar mý? Hiçlik el ele,
Oyuklu soðuklu duvarda taþý,
Nasýr tutmuþ hayat, hep mücadele.

Sabahýn loþu kör, limitsiz dertler,
Yataðýn ucunda ölüm soluðu,
Arafa aðýrca tel tel emekler,
Bir davet icazet, olmuþ yolluðu.

Yalnýzlýk yalnýzlýk ! Koro halinde,
Fýsýldar kulaða, acziyet bu mu?
Koskoca bir dünya, tek, zeminde,
Ah böyle yaþamak, kader olur mu?

Nere gitsem kara, sararmýþ beniz,
Yüz solgun baht kara, her demde yara,
Nasýl bir hayatttýr, nasýl bir galiz?
Düþmüþüm dertlere, düþmüþüm dara.

Siyah ne aðýrdýr, çekilmez kýlar,
En iyi ihtimal, gri, oldu olan,
Puslu ve titrektir, gözümde yaþlar,
Gençliðimdir heba, sönen kaybolan.

Batýya dik yönüm gün batýmýnda,
Yaþam da öyle mi? Kýzýlda Güneþ,
Afakanlar basar akþam üstünde,
Geceye meftundur, bariz çilekeþ.

Yavaþ çöken gece, sessizlik sesi,
Ýnlemeler name, notadýr ve es,
Bilmez kimse bilmez, bu aç nefesi,
Sarýp sarmalamýþ, gök kubbe kafes.

Ýrfan Yýldýrým Çevik
Sosyal Medyada Paylaşın: