Vazo

Hiç bir þey
Eskisi gibi deðil.
Uzun bir þiire yazamýyorum seni.
Genelde daðýnýk bir akþam üstünde karþýlaþýyoruz.
Sonra gidiyorsun.
Elini tutamýyorum mesela.
Uzaksýn,
Hep yorgun.
Ýçler acýsý bir yalnýzlýða itiyorsun beni.
Gece hep ayný
Uykusuz göz bebeklerimi uyutuyorum koynunda.
kimi zaman
kirpiklerimde bir yýðýn hüzün.
Ellerimle baþlýyorum
seni unutmaya
göðsümde kocaman bir hýçkýrýkla.
Öylece parmaklarýmda kalýyor izin.
Azar azar
yok oluþumu izliyorum.
Sonrasý
Bir papatyanýn
Ölüsünü koyuyorum kýrýk bir vazoya.
Hissediyorum
Çýðlýk çýðlýða
D/üþüyorum sayfalarýndan
Ve kalbinden..

Özge Özgen
Sosyal Medyada Paylaşın: