rüzgar, kýrbaçlar indiriyor yalnýzlýðýma, hüzün yaðýyor geceye, sel olup akýyor ruhumun dehlizlerinden. piþmanlýklara bölünüyor yüreðim, kan damlýyor kirpiklerimden. uzaðým þimdi umuttan, hayalden ve senden...
yüreðimde faili meçhul bir sancý, hislerim yanýk bir türkü, ruhum karanlýk biriktiriyor berzahýna. akýp gidiyor gözlerimden bulutlar... ah rüzgar! rüzgar...
bir zamanlar bu þehir ana gibi kucaklardý bizi. sen gittin, yüreðim ýssýz, iklimler deðiþti, þehir de yitirdi þefkatini.
belki hissiz bulvarlar, belki de yalnýzlýðým üþütüyor içimi?... bitkin düþen kim? þehir mi? ben mi? rüzgar mý yoksa sinemden silen huzurun izlerini?...
Sosyal Medyada Paylaşın:
şahin çınar Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.