Dizdim acýlarýmý bir bir sýraya, En azýndan,en çoðuna, Baktým ki, Senin adýnla baþlar,senin adýnla son bulur hepsi…. Yoktan yere yýkýlýrken gönül evim, Sað kaldýðým bir depremde, Her enkazýn altý ölmüþ umutlarým…. Yetmezmiþ gibi dar aðacýnda sallanýrken hayallerim, Yaðlý ilmik daha çok sýkar her nefeste… Yaþar gibi görünüpte, Ölüyorum sanki aheste aheste…. Ve ilk deminde kýþýn,o puslu matem havasýnda, Aðýz dolusu anlatýrken sýkýntýlarýmý, Hep içime gömdüm durdum, Yazmadým ,yazamadým… Acýnýn bambaþka bir haliydi bu, Artýk yazmak bile çözemezdi gizemli düðümü….. Kendi içimde yaþarken bu mahpus hayatýný, Her þeyden çok mecburiyetler süslüyor Zindanýmýn parmaklýklarýný….
Sosyal Medyada Paylaşın:
kerim_caglar Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.