Hasbihâl Edelim

Hasbihâl Edelim

Felek arka çýktý yârin zulmüne;
Yine de katlandým ta ölümüne.
Yârim nazý ile verdi el ele,
Dayanamaz oldum aþk çalýmýna.

Bir türlü çýkmadý nedense caným,
Az mý vuruyordun sineme, caným?
Bu kadar zahmete ne gerek vardý,
Söylesen, ruhumu kendim alýrdým.

Ermedim murada; tekti tamahým;
O elâ gözlerdi hep de dergâhým.
Dünya çok kýsaymýþ; buna deðmedi...
Ne acýlar çektim, bitmedi ahým,

Varsa soran " hâlin nice bu ara?"
Dünden iyiceyim, söyleyin yâre
"Sevda unutulmaz" derlerdi güya;
"Unutulurmuþ be, gelmezmiþ zora.

Yusufoðlu caymýþ gibi konuþur,
Peki, neden ayný o yeri kaþýr?
O "unuttum" der de, kâlb unutur mu?
Var ki bir yarasý; hâla da taþýr,

03.11.2017

Mehmet Semercio...
Sosyal Medyada Paylaşın: