bir göçü taşıyordun sırtında..

sana/sadece sana
susuyorum þimdi...

ellerimden önce
tenine düþen sesim
hecelenip sen oluyor
kelime/kelime
dokunuyorum sana
dönüþüyorum sana ki

her gece
yataðýný terk edip
delice çaðlayan bir ýrmak gibi
yalýn/ayak
çýrýlçýplak
sana koþuyor
çýkmaz sokaklarýn
kuytularýnda
gölgeler çoðaltýyor
özlemle çoðalýyor
teninin üzerinden
renkli taþlar topluyorum
parmak ucu dokunsallýðýmla

yüreðimdeki mührünle
yol alýyorum..

içime girip büyüyen
içimde kayan
vuslat kýrýntýlarýnýn erozyonuyla
etrafa saçýlýyor aklým
umursamýyor yürüyorum
gece yarýsýndan
sabaha dek..

dilekler adýyorum
yýldýz tozlarýndan
kaçmaný diliyorum benimle
bir baþka dünyaya
kulaklarýmda kýrgýn bir melodi
ince sýzým...

ve senki sevgilim
olmayan sevgili;

demek týrnaklarýný çýkartýyorsun
oysa sadece etin acýr
düþtüðün kuyularda ki
Yusuf gözüyle b-akýyordum.
öncesi ve sonrasýyla
þekilsiz kuyulara
düþerken çocuk tabanlarý
ne yaþar
anlata bilir misin bana...

AN(ý)larýnýn söküklerini
dikebilir misin?
düþ terzisi hassasiyetiyle..

çýkmaz sokaklardan dönen
kaç mülteci tanýdýn..

dönme sýrtýný,
çevirme yanaklarýný,
öpüp çýkacaðým
çarpmadan kapýlarýný kanatlarýn ki

bazen
toplamlarýndan sýyrýlýyor hayatýn
eksiliyoruz bazen
korkarak veya büyük bir cesaretle
nakaratlarýný da unutuyoruz þarkýlarýn
ve kokularýný tenlerin
týrnaklarýmýzý yiyerek tüketiyoruz kendimizi
ki bil-iyorum iþte

bu yüzden sokuluyorum kendi içime…

aynalarýn þekilsizliðinde kýrýlýrken gölgem,
taþýnmaz ýrmaklarýnda yýkanýrken yüzlerim

ben,

bir Adem soyuyum dedi
mavi boyadý göðümü...

yarý açýk unuttuðun kapýlardan sýzýyordu
günleri zamAnýn

ve biz,

bir biri ardýna söylenmemiþ sözler býrakýyorduk
bir merhabanýn ardýnda ki

alýþýyorduk yani birbirimize bile...

eksik sayfalarda,
korsan basým kitaplar gibi
dizilmeden raflara,
saklanýyorduk
bir kaç parmak aðýrlýðýnca dokunuþlarýmýza

ki anlam
ilk kez o zaman azaldý
biçimsiz/eksik haritalar çizerken omuzlarýmýza...

ve biz ki sevgili;
söylenmemiþ sözleri öldürüp,
kavim kavim serpiþtiriyorduk
uyumadan hemen önce
akacaðýmýz ýrmaðýn/yataðýný
daha þýk yapsýn diye
duygularýmýzýn üzerine ki

kendimizi kandýrýyorduk,
kendimizin uydurduðu yalanlarda...

ben,
saðanak oluyordum.

sen,
bir göçü taþýyordun sýrtýnda.

bütün inandýklarýmýz
bu yüzden sýrýlsýklam oluyordu sadece...

anýmsa,

bir çocuk uykusu buluyordun
erken kalktýðýn sabahlara
bazen karanlýktan korkan
belkide uslanmýþ artýk þimdilerde...

çýplak ayaklarýnla koþarken sen
seslerini duyuyorum
giderek daha hýzlý
her seferinde biraz daha...

tabiri yapýlmayan uykularda,
rüyalarýna uyurken sen
ben sayýklamadýðýn
bir düþ/
-düm

tekrarlanýrken sözleriN...

sen gidiyordun evet

yüreðine iþaretlenmiþ bir ben
ve saçlarýnýn arasýna saklanmýþ
bir kaç masal kahramanýyla,

korkutulmuþ bir çocuðun
suskun çýðlýðýyla kaçýyordun

seni izliyordum/
ve hiç unutmadým...

söylenmemiþ sözlerini,
merdivenleri,
saçlarýný ve savurmaný
þiddetini sonra ki
bir yanký gibi daðýlmýþtýn
tüm boþluklarýma...





(...)
Sosyal Medyada Paylaşın: