Ölüler Üşümez

soðuk bir akþam
yasak düþler kuruyorum yine
yitik bir mevsim kadar üþüyor ellerim

ve üþüyen parmaklarým
beyaz bir kaðýda usulca iþyenen
bir þiiri ezberletiyor yokluðuna
ama bazen sadece yokluðun deðil
her þey sen kadar eksik geliyor bana

þimdi tam þuraya
odamýn en uç köþesine
yüreðimin sol yanýna
yataðýmýn sen tarafýna
seni yazýyorum
sadece sana ait olan kelimelerine
Sen bilmiyorsun

ve ezbere bildiðim ellerin
ezbere bildiðim dudaklarýn
ezbere bildiðim tenin
sesin, soluðun ve nefesin
terimden geçip
canýmýn içinde duruyor
Sen bilmiyorsun

gözlerimi kapatýp seni düþünüyorum
bir kar tanesi kadar soðuk
ve iklim normallerinin üstünde bir yalnýzlýk içindeyim
kollarýmý iki yana açýp
seni kucaklýyorum
Sen bilmiyorsun

sonra yaralarýmý kanatan bir þiir
düþman topraklarýný kuþatýr gibi
sol yanýmda geziniyor
düþler kadar yalan
nefes almak kadar gerçek
ve yaþadýðýný bilmek kadar çok özledim seni

ve bir çok kez ölüp
gerçek ölümle ilk defa tanýþtým yokluðunda
þimdi ellerini uzatsan
mesafe koymadan araya
uzaklýðý düþünmeden
hemen sarýlýrým
O güzel o narin ellerine

herkes üþümekten söz ediyor
fakat ölüler üþümez bilmiyorlar
günden güne eksiliyoruz
kanadý kýrýk bir kuþ kadar çaresizce
bugün yüreðimde bir sensizlik var
iki tarafý keskin bir býçak batmýþ gibi kanýyor
hiçbir þiirde olmayan
ama bir þairin yüreðinde yaþayan
bir þiir gibi seviyorum seni

ibrahim dalkýlýç

02.11.2017
22.05 izmir
Sosyal Medyada Paylaşın: