Ýt sürüsü geliyor ortalýk toz duman Sokul kanatlarýmýn altýna Kan yüzüne bulaþmadan Güneþe kara çaldý Ay kýrmýzý Bombalar patlýyor mahþer yeri dört bir yan
Çeliðin soðukluðu uzak dur benden Kýrýlýyor kanatlarým, lanet okuyorum
Yüzü olmayan adam Ben yüzümü ayaklarýnýn altýna koyuyorum Çek ellerini tetikten Kurþunlar yaðýyor tutamýyorum Göðsümde gülüm soluyor Güneþ nerde su nerde bulamýyorum Tanrým korkuyorum Avuçlarýmdan kayýp gidiyor yavrum Cýlýz bir ses dilinde son kez anne
Bedeninden ruhuma sýzan Sýcak bir ýslaklýk Ciðerimi yakýyor bu koku Caným gidiyor ben tükeniyorum Ve Savaþýn ortasýnda bir melek daha uçuyor sema ya
Çocuk
Aðlama anne korkma artýk Güneþ doðdu bak Kýrýk olmayan salýncaklar var burada Hadi gel salla beni Her yanda gülen yüzlü çocuklar var anne Gökyüzünde kuyruðu saðlam uçurtmalar uçuyor Bak bahar da gelmiþ nasýl güzel kokuyor çiçekler Yalnýz tuhaf bir þey var anne Neden burada sadece çocuklar var?
Bir ana için en büyük acý evlat acýsý bir evlat için en büyük yokluk anasýdýr
ÞEV
Fotoðraf:sol görsel /Ýrfan Ertel (netten alýntý)
Sosyal Medyada Paylaşın:
şev Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.