Ef
Elden Gelen Ne Ki
Oturdum iþte bir bankta,
Hemen yaný baþýmda sonbahar yapraklarý.
Daldým gittim uzaklara.
Elimden gelen baþka ne ki?
Þu sonbahar yapraklarýný düþünüyorum da,
Sanki insanlarý anlatýyor,
Ýnsanlar da sonbahar yapraklarý gibi düþüyor.
Elimizden gelen baþka ne ki?
Þu dalýp gitmelerim olmasa uzaklara,
Uzaklar yakýn gelse bana,
Yakýndan bakýyorum da uzaklara.
Elimden gelen baþka ne ki?
Ýnsanlar hep bir hüzünlü,
Hep bir aðlamaklý,
Ama dýþý gülmekli.
Elimizden gelen baþka ne ki?
Bir hüzünlü þarký eþlik etsin bana,
Ruh halimi ortaya koymaya.
Hüzünlü olmaktan baþka elimden ne gelir ki...
O kadar hýzlý akýp geçiyor ki zaman,
Hiçbirimiz kýymetini bilmiyoruz.
Kýyametimizi beklemekten baþka elimizden ne gelir ki...
Abdullah AKTAN
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.