hemen yaný baþýmda tam da þuracýkta bank üzerine oturuyorum sonbahar yapraklarý arasýnda müdavimsiz bir çýnarýn altýnda sararmýþ Ekimden geriye kalan gönül yorgunluðumla
baþýmý kaldýrýp kuru dallar arasýndan uçsuz bucaksýz gökyüzünü izliyorum sessiz hýçkýrýklarla direniyorum hayata direnmesine de bir türlü cesaret edemiyorum uçmaya ’Kanatlarým kýrýlalý çok oldu’ diyorum korkuyorum vazgeçiyorum
baþýmý yere eðip tekrar sararan yapraklarýn arasýnda derin sessizliðe gömülüyor köhne yüreðim içimin ormanlarýný ateþe veren meþ’alenin izlerine takýlýyorum koparýyor bedenimden parça parça birþeyler yine saðýr yine kör ve dilsiz býrakýyor sol yanýmý
köþe bucak kendimden kaçýþ öykümün gerisinde býrakýyorum düþlerimi ama yok iþte! ne cesaret, ne tutku bir adým atmaya mecal býrakmýyor geçmiþin siyah izleri ve sonra, toparlan diyorum bir adým daha at ama yokk ! sonrasý uçurum deyip tekrar vazgeçiyorum
simsiyah damlalar birikiyor göz çukurlarýma var gücümle asýlýyorum göz kapaklarýma süzülmesin diye yanaklarýma felaketim olmasýn gün batýmýna sýðýnýyor serçe yüreðim sonsuzluk uykusuna dalmadan önce biliyorum düþerse damlalar yere serçeler ölür.
DEÐER VERÝP SAYFAMI ZÝYARET EDEN TÜM KALEM DOSTLARINA TEÞEKKÜR EDERÝM ____SEVGÝLER
Sosyal Medyada Paylaşın:
Nuşabe Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.