İNSAN DEMİŞ
ÝNSAN DEMÝÞ
Yüce Rabbim topraðý, yoðurmuþ þekil vermiþ,
Canlandýrmýþ ruh ile cemaliyle süslemiþ,
Ýradeyle akýlla mesuliyet yüklemiþ,
Melekten üstün kýlmýþ, iþte bu insan demiþ.
Ýki kulak iki göz, boðum boðum boðazý,
Düþünerek söylesin diye, bir tek aðýzý,
Damardaki sývýnýn rengi olmuþ kýrmýzý,
Vücutta dolaþtýrmýþ, iþte bu da kan demiþ.
Donatmýþ yeryüzünü, hepsi ayrý bir mekân,
Çeþit çeþit renk almýþ, çepe çevre asuman,
Hiç durmadan dönüyor, tüm kâinat an be an,
Yörüngeye oturtmuþ, iþte bu devran demiþ.
Ayrý ayrý özellik, her varlýkta bir baþka,
Akýl yaþta deðildir, bulunur o da baþta,
Hikmeti arýyorsan, bulursun uçan kuþta,
Sevgisini göstermiþ, iþte bu yaran demiþ.
Her zerreye verilmiþ, özenle ayrý deðer,
Kýlý kýrka yararak, hesaplamýþ o meðer,
Sevgilimsin diyerek, onu bir baþka över,
Kýlmýþ onu halife, iþte bu canan demiþ.
Ali Gözütok 2005
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.