Ýnsan buz gibi olur ya... Ýþte tam þuan öyleyim. Bilmem m.ö kaçýncý senedeyim. Eriyip akmak isterim, su olup okyanuslara karýþmak, çok olmak isterim.Fakat nafile Antarktika ’nýn tam göbeðindeyim. Dondurulmuþ hislerim aðrýma gider.Yaþamayan bilmez, kaybolup gitmek ister; damla damla akmak ister, çýðlýklarýný kýrýp bitmek ister. Ýnsan bir kere ölür ya! Ben kaçýncý kez ölüp ölüp dirildim. Nice nice sayfalara serildim. Üstümdeki býçaðý, kalbimin tam orta yerine yedim... Ýnsan bir kere ölür, bir kere üstüne toprak örtülür. Bu kaçýncý mezar ? Bu kaçýncý mezarlýk? Yalandan mermer taþlarý, yalandan çelenk çiçek... Yahu ikiyüzlüler görüyorum iþte sizi... Hergün ölüp ölüp dirilsemde, buz olup kesilsemde, görüyorum o sahte kalbinizi, yalandan akan gözlerinizi...Görüyorum bir kere olsun insan olamayaþýnýzý, görüyorum o sahte dualarýnýzý, görüyorum tabutta bile beni taþýyamadýðýnýzý... (Tabutta bile taþýnamayanlara gelsin...sevgiyle)
Bir Elif Miktarý
Sosyal Medyada Paylaşın:
bir_eliff_miktari Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.