RUH

O RUH
O Ruh:
Sevgi meþalesi bir annenin
Nefesiydi sanki; beni okþuyordu...
Yenisey ýrmaðý gibi
Kaným þýrýl þýrýl akýyordu…
Avuç içi kadar bir umutla
Dolaþtým sokaklarda.
Gözlerim aldý götürdü beni,
Göðün derinliklerine…
Uzun uzun düþündüm.
O ruh:
Nasýl yenmiþti demiri ve barutu Çanakkale de!
Nasýl söndürmüþtü Sakarya da yanan cehennem ateþini!
O ruh:
Dolaþýyor aramýzda.
Ýmdadýmýza yetiþiyor,
En zor zamanýmýz da.
Bazen saklanýyor bir çocuðun göz yaþlarýnda.
Bazen bir dedenin sýkýlan yumruðunda,
Bir annenin titreyen dudaklarýnda,
Bazen bir öðretmenin tebeþirinde,
Karalarý beyaz yapan,
Karanlýklarý aydýnlatan,
insaný insan yapan...
O ruh:
Bazen sýnýr boylarýnda nöbet tutan Mehmet’imin
Dudaklarýnda türkü olur,
Þiir olur
Sevda olur.
Düþmana korku olur...
O ruh, öyle bir ruh ki:
Bazen yanardaðdan fýþkýran lavlar gibi patlayan!
Bazen sevginin, merhametin içine gizlenen;
Namusunu, þerefini korumak için,
Namlusunu zalimin gözüne doðrultmuþ bir silah,
Vatan tehlikeye düþünce de bir iþretle,
Kendiliðinden oluþan bir ordu
Ve yalnýz mazlumlara ve kahramanlara has...













Sosyal Medyada Paylaşın: