yüreğimi yurt say kendine..

zamAnýn
çöllerinden geliyorum
alt dudaðýmda kuraklýk
vaha..

öðrendim
bütün çýkmazlarýný
denizlerini ve dalgalarýný
sonra
hýrçýn þehirlerin..

içinden geçip
tünellerin
lodosun savurduðu
ipi kopuk uçurtmalarda
kaybettim ANýlarýmý ki
çivi izleri kalmýþ
bir aðaç
gövdesi gibiyim þimdi..

kýrýp bir sonraki dalý
fýrlatýyorum yere..

yalnýzlýðým
iki parça artýk
ve savaþ
kýyýlarýma kadar yanaþtý
bütün gücüyle..

aklýmda
avuç içlerimden kayan
bir AN ve baþka/hiçbir þey…

hý hý

evet
kör ebeyim bu oyunda
sobe! diye baðýramam
kendime..

dur/dum.

ve sen,
sýyýrýp mavi göðü
omuzlarýndan
gümüþ bulutlarýn altýnda
býrakýp beni
kaçýp gittin.

boþluðuna karanlýðýn..

ölürken hücrelerim
ve kýrýlýrken hayallerim
söyleniyordum,
hiç öpmediðim
parmak uçlarýný çekerek
aðýz boþluklarýma
bildiðim her þeyle

susarak
sana/susayarak

bir sigara yakýp
yüreðimdeki dumaný
yarama bastýrýyorum.
savrulup gidiyor saçlarýnda
külün ki

bir ölümlü
ruhunu kaybediyor.

zaman geçiyor
aradan ve yaradan

olduðu gibi duruyor
koklanmamýþ
TENinin kokusu

sen ki
en bilge yanýydýn duygularýmýn

gel……..

yüreðimi yurt say kendine..





(…)
Sosyal Medyada Paylaşın: