Yalnızlığım!

Yalnýzým ben yalnýz!
Yalnýz gelir yalnýz giderim
Yalnýz doðmuþ yalnýz yaþarým
Çayýmý yalnýz demler yalnýz içerim
Gölgemi uzak tutar yalnýz dolaþýrým
Köþe baþlarýnda yalnýzlýðýmý beklerim
Masa baþýnda yalnýzlýðýmý yazarým
Üþüdüðümde üstüme yalnýzlýðý örterim
Susadýðýmda onu yudumlarým
Kýskancým
Yalnýzlýðý kimseyle paylaþmam
Hastalandýðýmda,
sabah aç karnýna yalnýzlýk içerim
Yalnýz düþünürüm hayal kurmam.
Yalnýz uyurum rüya görmem
Bazen yalnýzlýðýna göz dikerim Tanrý’nýn
Yalnýzlýðýma pusu kurar,
gölgeme kurþun sýkarým
Yalnýzlýðý kendi korkaklýðýma yorarým
Yalnýzlýðýma mektup yazar,
kendi posta kutuma atarým
Titrek ve matlaþan yüzüme,
yalnýzlýðý tükürürüm
Yola yalnýz çýkar,
Rebeze’de yalnýz ölürüm
Kuruyup solan yaprak,
yalnýzlýðýmýn kurbanýdýr bilirim
Yalnýzlýðý severim ya
tuval’e yalnýzlýðý çizerim
Herkes aþka þiir dizerken,
ben yalnýzlýðý kararlarým
Benimle kalan geceyi haraç-mezat satarým
Benimki herkesin lanet okuduðu,
kahrolasý yalnýzlýða âþýk olmaktýr
Yalnýzlýk
Boðazýmda düðümlenen hüzündür
Kimsenin dinlemediði destandýr
Þair’in yazmadýðý þiirdir
Yalnýzlýk
Ve
Yalnýzlýðým…
Sosyal Medyada Paylaşın: