Þimdi vakit yarýn dünde kaldý acý ölümde, o güzel soydu kabuklarýný...
çektim yaðlý urganý dut aðacýnýn koluna en kalýn-en ince ecel gelince korkma, taþýr... bilirim...
tembih verdi bilge babam kulaðýmýn tözüne
karýndaþým... ya koyup kaçacaktý ya kaybolacaktý giden günle bizsiz topraða gömülen babamýn ardýndan
anamýn yüzü düþüyor gece körü gözlerimin önüne yine mahzun yine aðlamaklý yine... yer mi yarýlmýþ meðer dibi kalmamýþ mý bu karanlýðýn ya bu kabus dürtsem mi kendimi yalnýz odalý gecenin birinde dürtsem... ruhum uyanmaz mý?
nerede kuþ gibi uçtuðum o pembe rüya ya hayallerim çocuk kitaplarýmda hani uydurduðum türküler yalan yanlýþ düþüncelerimin içine sakladýðým hani aklýmý alan o düþüncesiz ihtilaller
gölgesini kaybeden ruh! geril gecemin önüne aç yanan kanatlarýný yeniden doð hatta ve tut fersiz bakýþlarýmý bana hissettirmeden
emanet býraktým bir kol saati ömürlük fazladan tuttuðum zamaný sarý ayva’ya...
Sosyal Medyada Paylaşın:
asran Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.