Üç nokta...

Üç nokta..
Ne cok þeyi sýðdýrmýþýz meðer bu üç noktaya...
Bir an’ý , bir günü, ya da bir mevsimi...
Kimi zaman "seni seviyorum" du eskilerden bir mektubun sonuna utanarak eklenen.
Özlem taþýrdý, hasret..
Titreyerek süzülen mürekkep,
Karanlýðýn gizeminde bir iç sýzý gibi..
Üç nokta...
Bir hikaye, belki de son’a itiraz.
Önüne geçilen cümleler, ya da bir yenilgi..
Alnýnýn akýyla kurulmuþ bir hayal..

Her þeyin sonuna eklenebilirdi uç nokta
Çok þeye gebe..
Ölümün sonsuzluðuna yaþamý dilemek gibi
Gülümsemek gibi...
Raký bardaðýnda geleceði boðmak.

Ya güneþi doðurursun üç noktanla,
Ya da yaðmuru kirletirsin..
Gidenlerin ayak izlerine basarsýn
Veyahut yeni yollar çizersin...

Herkesin vardýr üç noktasý yastýk altýna gizlenen
Ýçki masasýna meze olan
Damla gibi avucuna düþen...
Çözmek beri dursun, anlamak imkansýzdýr nerdeyse.
Uzundur.. karanlýk
Dudakta biber tadý, tende serinlik...
Iþýktýr , göðsünü talan eden.
Pekmez tadýnda, pamuk þekeri kývamýnda..
Bir güven duygusudur rahat ve güzel
Bir vedadýr...
Kopuk, yersiz ve eksik..

Zîn Viyan
Sosyal Medyada Paylaşın: