KIZIM

’ELÝF DEDÝM, BE DEDÝM,
KIZ BEN SANA NE DEDÝM’

Sen, biricik kýzým benim,
Kaþým, gözüm, yüzüm benim,
Ýki telli sazým benim,
Bilsen ne kadar özledim...

Kara kýþtý, doðduðun gün,
Þehir puslu ve de yorgun,
Gözlerim sevince sürgün,
Bir sabahtý, çýka geldin.

Sen, günümüz, sen ayýmýz,
Sen, bitmeyen balayýmýz,
Zor zamanda, kolayýmýz,
Bize mutluluklar verdin...

Boyun büküp, bakma öyle!
Bak, bir kez kýrdýysam söyle,
Ben de büyüdüm, seninle,
Yýllarýmý yere serdim...

Koþudaydýk, þehir þehir,
Kalbimde düðümlü sihir,
Sen gönlüme akan nehir,
Seni, ne de çok severim...

Günü geldi, gelin oldun,
Bir aðaç gibi oyuldum!
Ardýnca yola koyuldum,
Sen, bitmeyen güzel derdim...

Bir Elif’’le döndün bize,
Sevinç doldu içimize,
Ak düþse de saçýmýza,
Üzülürsem, ben namerdim.

Bak, dallarým suya erdi,
Bir istedik, iki verdi,
Ýnsan eti yenilseydi,
Önce torunumu yerdim.

Bir yorgun gedayým, þimdi,
Genç yaþta, dedeyim þimdi,
Yol göster gideyim þimdi,
Bil, ben muradýma erdim...



Hayrettin YAZICI





Sosyal Medyada Paylaşın: