Karanlýðýn içinden çýktým þafak sökerken, Bakýp bir selam verdim, gönlün efendisine. Güneþi karþýladým sabahtan bile erken, Açtým gönül kapýmý yarenin kendisine.
Ne kimseye baþ eðdim ne kaçtým köþe bucak, Umudu umuduma baðlayarak yürüdüm. Kaçýndým kin nefretten, sevgine açtým kucak, Her gün yeniden doðdum sanmayýn ki çürüdüm.
Eyvallah etmem asla, ben kendimi bilirim, Kör kütük sarhoþ olup duvarlarý yýkmadým. Býrakýp gitsen bile bin gider bin gelirim, Öfkeye kapýlýp da gemileri yakmadým.
Eðer sevdiysen beni, kulak ver her sözüme, Dertlerimi unutup, aþkýnla coþuyorum. Sevdanýn çemberinden geçerken bak yüzüme, Kollarýmý açarak ben sana koþuyorum.
Gecenin karanlýðý yýrtýldý direndik de, Bak þafak atmýþ caným, içimde büyük coþku. Biz ki onca gerçeði birlikte görendik de, Sevgi ile kaynaþtýk kalmadý zerre kuþku.
Ben Leyla’ysam Mecnun ol, budur sözün kýsasý, Anlayanlar anlamýþ, bilenler sefa sürmüþ. Riyakarý affetmez, budur aþkýn yasasý, Bizi bilen diyemez yanlýþa meyil vermiþ.
(Ýstanbul - 08.10.2017 - 00.50) Leyla Ýnan
Sosyal Medyada Paylaşın:
Leyla İnan Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.