HAYATIN KAHRI Sokaklar insan seli. Herkes kendi halinde. Kimisi sarhoþ, Kimisi sefil bir vaziyette. Öðrencisi, memuru, iþçisi… Aþýklar kol kola, mutlu. Ama herkes kendi halinde. Her çeþit insan var. Kravatlýlar geçiyor gayet ciddi. Neþeli, günahsýz insanlar… -Aa oda ne Afyonlamýþ bir tuzak! Yeleðinin altýnda bomba, tik tak! Bom diye bir ses! Kýyamet mi kopuyor ne! Kaçýþmalar, baðýrmalar, siren sesleri. Bu ne vahþet!..
“O an köyde olmayý ne çok arzu ederdim. Sessiz sakin bir akþam üstü, Ihlamur aðacýnýn altýnda, Demli çayýmý yudumlamayý, Kuþ sesini dinlerken. Yavaþ yavaþ tatlý bir uyku basar gözlerimi.”
Ne bu þehrin belasý vardýr orada, Ne patlayan bombalar, Ne siren sesleri, Ne de acý çýðlýklar…
Sen hayatý deðil. Hayat seni sürükler. Orada payýna düþen neyse, O kadar yaþarsýn. O kadar… Yusuf Yýlmaz
Sosyal Medyada Paylaşın:
yusuf yılmaz Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.