Sensizlik...
Sensizlik;
Ne derin bir söz deðil mi?
Ne zaman,
Bir yerde sessizlik kelimesi görsem;
Sensizlik diye okurum,
Sessizlik diye okurum seni.
Zaman gelir sensizliði severim;
Sessizliði sevdiðim gibi.
Zaman gelir ölümü severim;
Kendime inat, ölüme inat.
Gökleri severim, maviliðini severim,
Melekleri severim de kanat kanat,
Yine yalnýz kaldýðýmda;
Þu sensizlik duygusu kaplar tüm bedenimi.
Ve yine sensizliðime devam ederim dün gibi.
Sensizlik dünde kaldý sanma, sakýn ha,
Devam edecek geçmiþte ve gelecekte olacaðý gibi.
Seslerin de,
Sessiz olduðu zamanlarda sevdim,sevdim seni.
Zaten sensizliði kafama takmýyorum,
Çok meþgûlüm.
Sadece bir an,bir an oluyor..
Hani þu bol kahkahalý anlardan sonra,
Acý bir tokat gibi,
Ben geldim yine,
Boþuna gülme der gibi iþte hepsi bu.
Sonra yükseklerden uçuruma düþer gibi,
Sensizliðe uyanýyorum.
Sonra yanýyorum hâlime, alýþýyorum hâlime..
Bak hiç de boþ deðilmiþim deðil mi?
Hiç bitmeyecek olan hayal kýrýklýðýmdan,
Senin gibi uçurumlara býrakýyorum kendimi.
Sonra;
Uçurumlardan düþmeyi de sevmeye baþlýyorum,
Hayal kýrýklýklarý ile yaþamayý da seviyorum.
Þimdi sen söyle,
Sevmek nasýl duygu böyle?...
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.