Bir Ölümde Senden Olsun

ikimizde sevdik sanýyordum
en çok sen sevdin sanýyordum
sen seni seviyorum dediðinde bile
bir dilin bu denli yalan söyleyeceðine
hiç ihtimal vermiyordum roza

ama her þeyin bir sonu vardý
sevdanýn da sonu vardý
mesela bitmeyen bir sevda hiç görmedim
inancýn bitmediðini
güvenin bitmediðini
arkadaþlýðýn
dostluðun
eþin

kaç zaman oldu yoksun
kaç zaman oldu gözlerini görmüyorum
saçlarýný okþamýyorum
omzundan öpmüyorum
ya sen yenik düþtün bu sevdaya
yada ben öldüm roza
ikimizden biri
yada ikimiz
bu kavgadan düþtük

senden sonra çok üþüdüm
belki sende üþümüþsündür
benim kalbim buz kesti roza
belki senin ellerin üþümüþtür
ellerini cebine koy ýsýt roza
ben kalbimi koyacak yer bulamýyorum

saatlerce seni düþünüyorum
düþümde görüyorum gülüþlerini
günlerce bekliyorum gelirsin diye
yaram gittiðinden beri hiç durmadý
bütün özlemlerim kan içinde kaldý
gözlerimde akacak gözyaþý kalmadý
ama sen yinede üþütme olur mu roza
ve üzülme benim bu dayanýksýz hallerime
elbet bende bir gün unutacaðým seni
herkes gibi umudumu yitireceðim
belki bir köþede ölüp düþerim bu sevdadan
bir mezarým bile olmaz belki

zaman ne çabuk geçiyor deðil mi roza
takvimlerden yapraklar düþüyor
gün yerini karanlýða býrakýyor
þarkýlar çalmaya devam ediyor
aðaçlar yaprak döküyor
mevsimler ne çabuk bitiyor deðil mi roza
ama benim mevsimim sensin
senden sonra ben hiç bahar yaþamadým
hep yaðmurlar üstüme yaðdý
kar, boran, fýrtýna vurdu geçti

ah roza
kuru gözden yaðmurlar yaðmýyor artýk bu þehre
parmaklarým tütünden sarardý
pencerem buðulu bakýyor sokaða
zaten sokakta senden sonra hep karanlýkta kaldý
biliyorum aslýnda sen ordasýn
duyuyorsun sesimi
yüreðimi duyuyorsun
ama gelmiyorsun roza

sonra bir köþeye kývranýp
kendi kendimle konuþuyorum roza
annem yanýmda biri var sanýyor
bende karþýmda sen varsýn sanýyorum
sanki gözlerime deli gömleði giydirmiþler
her gördüðümü sen sanýyorum
beni gören deli sanýyor
bende çok utanýyorum bu halimden roza
aslýnda utanmýyorum
yüreðime sessiz olmasýný söylüyorum
gürültü yaparsa yine gidersin diye korkuyorum roza

sen gelmesen roza
ben hep karanlýkta kalýrým
hep üþürüm
ne baharý görürüm
nede yazý
ne çiçekler açar yaný baþýmda
nede kuþlar konar pencereme
hep kýþ
hep kar yaðar üstüme
o çok sevdiðin kirpiklerim üþür
þakaklarým yaðmur altýnda kalýr
ben boðulurum roza
ben ölürüm burada
bir mezarým bile olmaz
gökyüzü üstüme düþer
bulutlar kaplar bedenimi
yaðmur sularýna karýþýr giderim
bir ölümde senden olsun roza

ibrahim dalkýlýç

01.10.2017
01:10 izmir
Sosyal Medyada Paylaşın: