İşte Konya!

Ýþte Konya!

Aymanas’ta doðdum, mekaným orasý,
Göbeðim Konya’da kesildi, vataným orasý.
Suyundan içtim kana kana, doyasýya,
Topraðýný teptim, yorulurcasýna, kýyasýya.
Tozunu yuttum, çamuruyla hemhal oldum,
Sýcaðýnda kavruldum, soðuðunda bir hal oldum.
Sýkýldýkça; Meram’ý, Sille’yi seçtim,
Mukbil suyundan içtim, Çayýrbaðý’ný geçtim.
Akyokuþ’a týrmandým, Konya’ya bakýp durdum,
Devasa ovada, yeþil þehir hayali kurdum;
Her yere beton oturtmuþlar kalýp kalýp…
Ruhsuzluk çökmüþ, can evinden yakalayýp,
Sokaklar, caddeler bir þey söylüyor kulaðýma;
“Mevlana, Þems, Konevi, bütün erenler,
El ele, gönül gönüle þehre hayat verenler,
Danýþarak, imeceyle fikrini ortaya serenler,
Gönül yaptýlar, ýþýk yaktýlar, ruh kattýlar…”
Arýyorum Konya, o eski günleri,
Ah çekiyorum, burnum sýzlýyor derinden,
Bülbüller küsmüþ, gül solmuþ kederinden!
Arý bal yapmaz olmuþ, çiçekler kokmaz olmuþ,
Toprak boðulmuþ, taþlar su tutmaz olmuþ!

Kazým Öztürk 29 Eylül 2017


Sosyal Medyada Paylaşın: