İSTANBUL

ÝSTANBUL
Ruhlarý eriten münzevi þehir,
O mana ki; yedi tepeli tahtaravan.
Yoksa; dalgalarýn sesi midir yüreðimi daðlayan.
Þakaklarýmda hissettiðim, sen misin?

Gökkubbe altýnda üst üste binmiþ evler,
Pencerelerinde kaybedenlerin gölgesi.
Kulaklarýmda, zamanýn kelepçelenmiþ ayak sesleri,
Kýzýl ateþlerde yandýðým, sen misin?

Merdiven merdiven, alt alta mezarlar.
Sahipleri; devler gibi yaþayýp, küçülerek ölenler.
Lugatý ne zaman keþfedilecek ölümün,
Habercisi sen misin, bu sükut içindeki düðümün?

Bu neyin telaþý, kaldýrýmlarýndaki koþuþturmalar.
Bu hangi acýnýn, hangi günaha batmýþ çýðlýðý?
Acaba; sebebi ben miyim yetim kalmýþlýklarýn,
Katili sen misin, girdaplarda boðulmuþluklarýn?

Elimi tutup, kulaðýma fýsýlda Ýstanbul!
Vapurdaki son yolcun ben miyim,
Yoksa, sen misin benim kaderim?

Özay Eroðlu/Zamansýz Þiirler
Sosyal Medyada Paylaşın: