Ýçimin kýrýlmýþ çiçeklerini suluyorum; Çünkü kapattýðým tüm kapýlarýn anahtarý onlar, büyüyünce açacaklar.
Sarýlmak, özlemekle eþ deðer mi? Eþ deðerse eðer, sarýlýnca neden geçmiyor özlemler? Sarýl’a’mayanlarýn özlemleri daha mý erken söner? Sönerse o zaman, tekrar tekrar bir daha neden sever? Neden sarýlma hissi duyar? Duymak sadece kulaðýn iþiyse, kalbin çevresinde oluþan heyecan niye? Veya o’na kim duyurmuþ olabilir? Hem Aklýn zahiri kýsmý tüm bedeni sardýðý zaman mý, içimizde ki tüm ölü hücreler canlanýr? Sonuca varmak imkansýz gibi dostum ? Hem ne dersin; aþk "Önce kalbinden girer, sonra burnundan getirmez mi insanýn?!" haksýz mýyým dostum? Bunlarýn tüm hepsini bir çýrpýda silmek anýlarýmýzýn yoðunluðuna bakmaz mý?...
Bunca sorunun parasýný kim ödeyecek? Piyano tuþuna asýlý kalmýþ gibi caným Metrobüslerin camýna yaslanan baþým içimin titrek çocuðuyla ne konuþur? Onca yaþanmýþlýðý nasýl açýklayabilir? ’düþen her zaman daha saðlam kalkar ’ sözüne neden hep aldandýk? Her kalkýþ tekrar düþmenin adý deðil miydi? Çapraz sorularýn çapraz ateþten ne farký var ki ? Dünya, sanki karþýmda oturuyormuþ gibi Her dönüþünde farklý bir yüzünü sunuyor önüme Bazen aðlayan bir ülke Bazen yýkýlmýþ bir þehir bazen aþýklar þehri Paris... Hak etmediðim yolculuklarý geri iade ediyorum canýmla ödüyorum çoðunu Ortalýklara yem olmuþ kalbimi kuþlar besmele çekerek yiyor Sonunda anladým ki, görünmeyen bir yerlerde en az bir iyilik yapmýþým. Ezan okunurken çekilen Allah’u Ekber nidasýnda onu saç uçlarýmýn bir ucuna gömdüm. Toraðýn þekil vereceði çürümüþlük esnasýnda ikimizde yok olup gideceðiz.
Sahi ; ölmek, yok olmakla eþ deðer mi? Ben onunla bir incir aðacýnýn altýnda dirileceðime inanýyorum. Bu yüzden, yok olmak yeni bir hayatýn baþlangýcýyla eþ deðer... Deðil mi? . . .
Deðerli kalanlardan ve deðerli kimselerden olabilmek duasý ile...
---Pervaneha--- Sosyal Medyada Paylaşın:
Pervaneha Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.