Akar cüretkâr adýmlar, yürür üstümden þehir, Güneþine mil çekilmiþ günler gözüme zehir! Gökkuþaðý soldu ya, yakar, içimi daðlar, Þu erguvan duruþuyla yýkar içimi daðlar. Asi yaðmurlar bulur hep sancýlý topraklarý, Ve rüzgâr tanýr dalýndan inecek yapraklarý. Maviye susuz göðü ne yapsýn beyaz kuþlar, Kuðu’nun son ötüþü… Vefalý son bakýþlar! Yarýný alýnmýþ gün, akan bir göz bebeðidir, Gözyaþýný okumak da gönül yeteneðidir.
Durur ifrit eylemler kalýr üstümde þehir, Yýldýzlarý çekilmiþ gece üstüme zifir. Hazin bir hakikattir: gök kaygan, yer tutucu, Hayatýn kalbine dek iner bu yolun ucu. Sürgit isyan hisleri terkimde beni tutar, Yakýsý nisyanlarýn gem vurur, daðý yutar. Su bakýþlý þafaklar, serin baþlý vakitler, Gölgeli ellerini çeksin þerli akitler! Kýþkýrtýcý düðümler nefesini soðursun, Bir kardelen muþtusu þafaklarý doðursun.
Göçer saralý saatler kalkar üstümden þehir, Ve Göç ikindileri bakýr ufka yükselir. Boþanýr sevinç bendi ýþýða varýr yaðmur, Gökkuþaðý daðlara kemer diye vurulur. Artýk cýmbýzla deðil kürekle kelime seç, Enkazýný dök hüznün, kanatlanýp aþka geç.
Þair, yaþamak budur, gerisi efsun, kelam, Sen kendini terk etme! mahþer odur, vesselam…
Osman ARSLAN, 10.11.01, Çamlýca-Ýstanbul
Sosyal Medyada Paylaşın:
Osman Arslan Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.