Firkat

Yüreðimin kanýyla yazýyorum bu satýrlarý sana
Söylenmemiþ mýsralarý yetim býrakarak
Öksüzlüðümü þakaðýndan vurarak
Azar yemiþ çocuk gibi,
kimsesizliðimi sesimde kýrarak
Çýkýp gidiyorum hayatýndan.

Ne çok hayallerimiz vardý oysa gerçekleþmeyen.
Oðlumuz sana,
kýzýmýz bana benzeyen.
Hasta kalbime son darbeni gülüþünle vurmasaydýn yiðidim...
Þimdi intikamýnla enkazda bulunamayan bir yitiðim.
Öyle yara aldý ki yüreðim,
ihanetinden sonra viraneyim, bitiðim...

Yer kaydý ayaklarým altýndan,
ruhum çekilir gibi bünyeden.
Çok sürmez,
dayanamam,
yok olur silinir gider kütüðüm künyeden.

Gözlerime hüsran
Gamzelerime hicran uðratan yâr
Hüznüme sebep
Tanýma ar namus edep
Utanma, dilediðince kahret.

"Vaktinden önce gelen bir eceldi zaten bu Firkat."


Þu asil baþýmý eðdirdiðinden beri yere
Bakýþlarým adýmlarýma bakar oldu.
Deðdirdiðinden beri ellerini,
gözlerini, bir baþka ten’e
Ve sürdüðünden beri Aþkýmýza leke
Mezar taþýmý gözlemek nefsime ar oldu.

Her adým,
her durak, her sokak
her köþe baþý aðlamak azaltmadý acýmý...
Koskoca dünya kuþ kadar canýma dar oldu.

Hiç bir acýyý kefenleyemem derken,
ömrümün miadý soldu erken.

Yüreðim Sürgün yaþadým öle öle
Halbu ki;
Ben sana müptelaydým, ben sana köle..
Cevr-i cefaný çektim,
kalbimi yerinden söke söke
Þimdi ayaklý ceset gibi dolaþýyorum,
ciðerim döndü kül’e...

Mum gibi eridiðim zahir
Öldürmesin diye beni bu kahýr
Ellerimi açtým göðe Rabbim’den dilendim sabýr.

Vurulan baðrýmý sumsuðumla dele dele
Öfkene kurulan gönül aðrýmý parçalara böle böle, canýna minnet, gidiyorum senden.


Çakýldým yere,
serildim buz gibi kaya’ya, taþ’a.
Her bittiðinde öldüm, dirildim,
sarýldým yeniden baþ’a.
Bilemedim dostu düþmaný,
darýldým ekmeðe aþ’a.

Senin olsun yalan dünyanýn saltanatý,
senin olsun riyakâr aþklar.
Canýmý tenimden söktün amma;
dönüþmesin mevsimlerin kýþa.
Sana son sözüm bunlar
Vebâlim boynuna olmasýn yãr,
sen yine gül, eðlen, coþ, doyasýya yaþa.

(Helal olsun hakkýmýn her zerresi, emeklerin gitmesin boþa.)


Köln/Istanbul/Izmir yolculugunda...


Sosyal Medyada Paylaşın: