Gel/me... Kehânet
Sensiz kaldýðým an’dan arta kalan bir efkârla yazýyorum seni sana.
Öfkemin siyaha boyanmýþ hali,
sancýlý kaygýlar bölüyor uykularýmý
Sayende yitirdim insancýl duygularýmý.
Kanýyor yüreðimin matemi
Sanarsýnki ruhumda aðýr bir kangren komasý
Zannedersinki eylemsiz intihar molasý
Aslýnda dünyayý terk etmenin tam da sýrasý!
Saçlarýma asýlý býraktýðýn berrak hayallerimin katili
Ben, yürek mahremimi dökerken ulu orta bu Kent’e
Sen, sökerken göðümden yýldýzlarý
Kalbimin kehâneti arsýzlaþtý...
Meðer ne kadar hazýrmýþsýn gitmeye..
Dünden meyilliymiþsin ihanete ve en sevdiðin bana kin gütmeye.
Hükmü yitmiþ yüzyýllarýn türkü’sü gibi inleme içimde.
Acýsý bitmiþ umut sürgüsü deðilsin efkâr demlerimde.
Hoyrat bir aldanýþ misali öpüp geçtin sevgi iklimimden sadece.
Geri kalan ömrümün refakatsiz yolcusu
Yürek yangýnýmýn gâh’ý devrimci
Gâh’ý yorgun solcusu
Bu þiir sana
Ne olur gelme bir daha
Hasret nöbetlerime
Yüklenip nefsime bir baþkasýnýn k/b/oynunda
Bana :"Seni Çok SEVIYORUM AÞKIM "deme!
Zehir zakkum, aðusun artýk içerimde.
Ben bana aðýrým
Ben külfetim kendi hücrelerime.
Yeter; mahkûm etme beni gönül müebbetime.
Istemem gelme, ne ölüme ne dirime.
KevserBaysal (YüreðiSürgün)
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.