Bu ara dilimden düþmeyen bir þarký: Nerde kendini bilmez çocuklar. Bir sabah öylece çekip gittiler. Çýnladý alkýþlar kör sokaklarda. Yankýsý kime kaldý. Baðazýmda bir hýçkýrýk... Boþaldý ha boþalacak. Gülüþüne bin kurþun sýksa da ölüm: Unutma ki umuda kurþun iþlemez GÜLÜM. Deniz koydum adýný. Kederi bende kaldý. Uzak köyler kurdum birbirine. Denizine aldandým. Acýnýn surlarýnda ateþler yaktýk. Vuruldu þehirler soluksuz kaldýk. Kendine çekildi bütün zamanlar. Gölgeler orda kaldý...... Pirenin deve; devenin ise pire olduðu zamanlarda doðar tilkinin kocamýþ aslan üstündeki ’zaferi’ Ancak ölümsüz olan þey; Kýrýlmýþ kitabeler üzerindeki anýlardýr, yüreðimizin haritasýnda.
Sosyal Medyada Paylaşın:
BAYKANLI Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.