ALIP GÖTÜREN KORKU

Alýp Götüren Korku
Gözlerim dalar bir sonbahar akþamýnda;
Ilýk rüzgar saçlarýnýn kokusunu içime çeker,
Masmavi denizlerimden mesut gemiler geçer,
Hep ayný sevdanýn ateþi vurur kýyýlarýma...

Yaðmurlar yaðacak, topraðýn kokusuyla,
Sessizlik olacak, bir kuyu gibi serin ve derin;
Bizim için yaratýlmýþ, o en güzel iklimler.
O gönül çiçekleri süsleyecek bahçeleri...

Son sýcaðýný nasýlda boþa sarf ediyor yaz.
Kýþlara meþ’ale olacak kalplerimiz;
Çifte yollarýndan gidip gelecek bir iz,
Ýkimizin ruh aynasýndan yansýyan...

Buðulu akþamlarýn balkonunda asýlý gölgen;
Baþým göðsünde, ne severdin beni!
Ne söylendi, çoðu olmayacak þeylerden,
O gecelerde kömür gözleriyle aydýnlanan!

Korku ne derindir, yürekte ne kudretle çarpar!
Üstüne eðilirken ey aðacýmýn dallarý,
Sararmýþ ciðerimde yaramýn acýsý var.
Ne güzeldir, sýcak yaz akþamlar!

Kararan bir duvardý aramýzda korku;
Seçerdim o gecedeki serpilmiþ yýldýzlarý,
Mahvolordum nefesini çektikçe.
Bulmuþtu odamda yalnýzlýk yerini.

Yeniden yaþamak, dizlerinin dibinde.
O sonsuz sevgini aramak,
Kalbinden baþka yerde;
Sensizliði yüreðimde demlemek...

Dipsiz bir uçurumdan tekrar düþecek mi sevgin?
Yükselecek mi göðe buharlaþan güneþ?
Alýp götürür korkuyu en derin denizlerde boðar.
O sonu gelmez, direnen bekleyiþler!

Figen ANAR
Sosyal Medyada Paylaşın: