çarparken güneþ yarý açýk unuttuðun sýrtýnýn pencerelerine böyle sesleniyordum en kýrýlgan haliyle sesimin ki
tam vazgeçmiþtim oysa kendimden..
ve düþe yazýyordum sekizine gelmeden doru bir atýn koynunda..
kulaklarýmda hep bir gökkuþaðý masalý vardý aklýmýn kuytularýnda gizlenmiþ düþler ülkesiydi..
masal bu ya hýz yapýyordum doru bir atýn üzerinde yaþamla ölüm arasýnda hiç-bir- þey yoktu belki çizgiler veya uçurumlar..
vazgeçtim üzerini örtmekten en ölü düþlerimin ki kaybedince yaþamý bir rüyayý buluyordum ceplerimde..
biri bitse/diðer baþlýyordu düþlerken/düþerken…
daðýnýk olmayan evlerin kokusu siniyordu üzerime bir odadan çýkýp Atlas bir mutfaða geçiyordum masada üç renk gül
biri mavi biri kýrmýzý siyah diðeri en ýslak yerlerimde ki sulamadan geçmeyeyim diye bir ýrmak buldum ellerinden küçük hani atlasam boðulacaðým sandýðým…
ve ben ki sevgilim olmayan sevgili; avuç içerimin ýslaklýðý ile dönüyorum yüzünden/yüzümden ki baðýþlama beni
AS/la
bu beni katil yapar hiç DÜÞünme yerime
(acaba sevdi mi gerçekten beni)
diye/diye avuçlayýp tüm ýþýklarýný güneþin bir adýM ilerde korktuklarýnýn ve korkuluklarýnýn emdim sýcaðýný ve ýþýðýný sonra
ne bir kül ne de u/mutsuz bir kul aç kollarýný
boþluðuna atýyorum kendimi..
(...)
Sosyal Medyada Paylaşın:
eksik susmalar Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.