İz

Susarken,
Keyfe keder acýlar biriktiriyorum içim de,
Yorgun mýsralar.
Geceye gözyaþý düþüyor þiir deðil.
Sonrasý eylül hüznü.
Eðer soracak olursan,
Hep ayýný bildiðin gibiyim.
Eskimiþ bir resimde görmüþler.
Hayli çirkin,
Bir hayli yorgun,
Deðiþen sadece yüzümdeki izler.
Bazý geceler,
Çýplak kaldýrýmlar da
Biriken bir yaðmurun gölgesine düþünüyorum.
Ýrili ufaklý çakýl taþlarýndan,
Utangaç turkuaz mavisi bir gök yitiriyorum avuçlarýmda.
Sessizce aðýrlaþýyor bedenim
Ölümden önce son þiirim bu.
Yalnýzlýða gidiyorum.
Sormayýn adýmý, yaþýmý,
Bu hayat benim!
Hiç kimse deðilim...

Özge Özgen
Sosyal Medyada Paylaşın: