gecenin karasýnda yitip giden ben miyim, yoksa demlerin acýmasýzlýðý mi? adý konulmamýþ riya mý? kýzýlýn rengi deðiþti bu aralar. içimde þimdi simsiyah bir acý var, saðanak saðanak yalnýzlýk yaðýyor üstüme hani "yalnýzlýk tanrýya ait" derlerdi ya, artýk bende varým ve yanlýzým göz diktim yalnýzlýðýna tanrý’nýn yeþermedi ektiðim hiçbir umut kentim yalnýzlýðmý paylaþýr oldu sýrtýmý dayadýðým duvarda yok artýk týpký benim gibi yalnýz tüm camlar kýrýk,kalbim gibi aþýklar diyarýydý çýkmaz sokaklar aþýklarsa; ben ve yalnýzlýðým ihtirasla öptüm son kez, dudaklarýndan yanlýzlýðýmýn. yalnýzlýðýmý paylaþtýðým kaldýrýmlar, þimdi moloz yýðýný. ne sütünü emdiðim annem ne çocukluðum, ne düþlediðim hayatým, ne uðruna her gün süslendiðim sevgilim, ne dertleþtiðim sigaram ne onurlu yaþamýn mimarý babam ve,ne de yýðýnlara gömülü binlerce hatýram hiçbiri duymuyor beni.. yalnýzlýðýmla dertleþiyorum bu aralar, o da anlamýyor beni, hatta selamsýz geçiyor yanýmdan el salladýðým yalnýzlýðýmdan kayýyor peþinden yetiþemediðim yýldýzlar dün gece düþündüm ve sordum kendime: sýratý da yalnýz mý geçeceðim...?
27 Temmuz 2016
Sosyal Medyada Paylaşın:
Ehmed Kardok Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.