Tan isigi yeryuzunu aydinlattiginda, Gozlerini aralar insanoglu dunyaya. Kaderinde ne oldugunu bilmeden... Kimi neseyle,kimi aciyla calisir yasamaya.
Vaktin yaz yagmuru gibi kisa oldugunu bilmeden, Bir tay cevikligiyle kosar aksamin grubuna. Grubun kizilligi dusunce saclarina... Olumun soguk nefesini hisseder...Baslar haykirmaya! Ozlem duyar gencligine,cocukluguna...
Hasretle anar gecmis baharini, Huzunle bakar sararan yapraklara, sonbaharina! Ve nihayet bulutlar kapatir gun isigini... Artik kimse duyamaz son hickirigini.
Tay yaslanmis,saklanmistir gecenin karanliginda Oysa hala toydur gonlu, kosar kirlarda... Ne var ki elveda vakti gelmistir. Anilarla dolu omur ne de cabuk gecmistir. Cicekler atilirken mezarina, Ardindan aglanirken... O sadece guler...YALAN DUNYAYA! Sosyal Medyada Paylaşın:
Esin Celik Karayeli Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.