AYNI DÜNYANIN IKI AYRI INSANI

Biz ayný dünyaný iki ayrý insanýydýk seninle,
Sorumlu ne yüzüme düþürdüðün keder,
Ne de bir ömür boynumu büken kader.
Ben küçücük kalbime kocaman dünyayý sýðdýrýrken,
Senin kalbine minicik bir sevdayý sýðdýramaman da deðildi aslýnda...
Ne bileyim iki ayrý dünyanýn insanýydýk dedim ya iþte...
Benim soðan ekmek kadar minicik hayallerim varken,
Senin, gezmek, tozmak, gününü gün etmekmiþ sanki derdin.
Benim hayallerimde, evim, iþim, bir de yüreðime sýðdýramadýðým sen vardý.
Ama senin hayallerine benim dünyam yetmezdi, sanki oldukça da dardý.
Bendeki kaporta çürük, kýlýk kýyafet desen bit pazarýndan, iþbortadan,
Senin kaporta saðlam, o kadar da düzgün, seni keser miydi?
Daha aþaðýsý pýrlantadan...
Benim çayým, sigaram, kalemim ve kaðýdým varsa herþeyim tamam.
Ama sana lazým olanlarý, kitap yazsam sayfalarca anlatamam.
Þimdi düþünüyorum da, ben seni severken, ne kadar güzel, ne kadar da tatlýydýn.
Dýþarý vurduklarým sevdamýn tozlarýydý, sen asýl benim yüreðimde saklýydýn.
Ben hiç anlamam, zengin kýz, fakir delikanlý edebiyatýndan,
Ama yüreðimizin bir tarafýnýn yýkýk olduðu doðrudur, ta ezeliyatýndan.
O kadar çok sevmiþtim seni, inan sana hayallerimde bile dokunamazdým.
Ve sonunda anladým ki, seni sevip aþýk olmakla, kendi mezarýmý kendim kazdým.
Sosyal Medyada Paylaşın: