Adı Kafka olan bir kara delik

Düþündüm.
Su diye içirmemdi kendime.
Sonra düþündüm.
Yarattýðým nehirde boðulmaktý.
Ve ne kadar baðýrdým içime hep

Yürüdüm!
Vardýðým yerlerin gerisinde kaldým
Sonra yürüdüm.
Eksilmemdi kavuþtuklarým.
Ve ne kadar yalnýzlýðýmdý hep.

Uyudum.
Yarýsýndan çoðu boþ bir tabuttu dinlenen.
Sonra uyandým,
Baþka birinin uykusuydu..
Ve ne kadar yorgundum hep.
.
Yüzyýlýn sonunda son defa bir delikten baktýðýmda çaðýn çocuklarý
Atlarýn altýndan yeryüzünü çekip
O kuyruksuz maymunun vajinasýný týka basa doyurdular.

Korktum.
Doðacak bir yer aradým sayfalarda.
Sonra korktum
Kustuðuydum kitaplarýn
Ve ne kadar anlamsýzdým hep.

Öldüm.
Sidik kokuyor topraðým.
Sosyal Medyada Paylaşın: