Kanatlarým kýrýlalý çok oldu, yeniden uçmayý hayal bile edecek gücüm tükenince. Çekildiðim kabuðuma burdan bakýyorum dünyaya. Çok þey kaçýrdýðýmý sanmýyorum, duymadýðým fazladan üç beþ yalandan baþka. Tuttum dilimin ucundakileri, yuttum söylemek
istediklerimi, sustum anlatmak istediklerimi. Yalnýzdým, diðer elimi tutacak sadece diðer elimdi. Ve yanýmda yürüyen bir tek kendi gölgemdi. Üzüldüm belki ama olsun en azýndan acýda olsa bir þeyler gerçekti. Çekildim bir kenara, bir dünya kurdum bir baþýma. Belki yalnýzým ama
en azýndan tebessümlerine güvenip yola çýktýðým insanlar yok yanýmda. Unutmak istediklerim var yaþadýklarým, yaþamamýþ olmak istediðim geride býraktýklarým. Ne kadar da acý, çok sevdiklerimin olmamasý. Baþýmý alýp gidesim var uzaklara. Bir merhaba diyecek kadar bile beni tanýmayan insanlarýn arasýna. Hem öyle toplamadan ne valiz ne çanta, zaten yanýma almak istediklerim deðil býrakmak istediklerim var arkamda... Sosyal Medyada Paylaşın:
Siir_yureklim Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.