Bu þiirlerin gerçek hikayesi Arke Adasý Romanýmdadýr. Soner ÇAÐATAY
Simya’nýn kulaðýna hemen baktý Halit bey
Çok tuhafýna gitti, gördüðü küçük sert þey:
»Kulak akýntýsýdýr, kuruyup dönmüþ taþa.«
»Akabilir, bir darbe, hiç almasa da baþa.«
Yardýmcý kýz sevindi: »Ýnþallah iþitecek.«
»Garibin bütün derdi, sýkýntýsý bitecek.«
Veteriner »Masaya yan yatýr þunu!« dedi
»Sýmsýký tut, hareket etmesin sakýn kedi.«
Pensetle katý cismi yavaþça çekip aldý
Yardýmcý kýz da ona öylece bakakaldý
Çýkan þeye yapýþmýþ, iki kurt kene gibi
Canýndan bezdirdiler aylarca mustaribi
Ayaðýyla kaþýyýp bayaðý tahriþ etti
Cemil bey yara için ilaç sipariþ etti
Ama deva olmadý kedinin kulaðýna
Kaþýrken yapýþýrdý, kýllarý týrnaðýna
Yardýmcý kýz: »Ya zarar gördüyse kulak zarý.«
»Amaliyat etsek de olmaz belki yararý.«
Halit bey, kaþlarýný kaldýrdý…bir ümitle:
»Kesin kan pýhtýsýdýr çýkardýðýmýz kitle.«
»Yarýn ortaya çýkar, duyuyor mu, saðýr mý?«
»Ve kurtlarýn verdiði hasar cidden aðýr mý?«
»Gönül haným saat kaç, artýk gidelim bence.«
»Simya’yla yavrularý bir yere koysak önce.«
»Hocam tam altý olmuþ. Kediyi bana verin«
»Bakýn, ne kadar uslu, güzel kýzým, aferin!«
Halit bey, yavrularý kucaðýnda topladý
Derken yaramaz Sarý, aþaðýya zýpladý
Fazla uzaklaþmadan yakalandý enseden
Þaþkýnlýktý sadece gözlerinden akseden
»Nereye böyle, küçük?« dedi veterineri
»Býrakýr mýyým yahu senin gibi þekeri.«
»Annen merak etmesin, þimdi gitme zamaný.«
»Ben de çok istiyorum, özgür gezip tozmaný.«
»Azýcýk daha sabýr, oldu mu güzellerim.«
»Ýnþallah þifa olur, Simya’ya bu ellerim.«
Yardýmcýsý seslendi: »Bir tane boþ kafes var!«
»Hem anne hem yavrular buraya rahat sýðar.«
Halit bey eðildi ve içine bir göz attý:
»Ýyi fena deðilmiþ« derken içi rahattý
Ýlk önce güzel anne, sonra yavrular girdi
Benekli mahzun mahzun kafasýný çevirdi
Halit dayanamadý: »Bu gecelik sadece.«
»Yarýn önemli bir gün, Simya uyu iyice.«
Yardýmcý düzeltirken yerin muþambasýný
Halit bey de söndürdü, odanýn lambasýný
Kapýyý kapattýlar ve dýþarý çýktýlar
Vedayla birbirinin ellerini sýktýlar
Yaðmur çoktan baþlamýþ yaðýyordu aheste
Islanmamak için bir telaþ vardý herkeste
Gece saat dokuza kadar sürdü yaðmasý
Hoþtu, yýldýrýmlarýn, karanlýðý boðmasý
Iþýklar söner sönmez, hastalar susuverdi
Gece birden yalnýzlýk, sessizlik kusuverdi
Simya çok yadýrgadý yerini, biraz dardý
Mübalaða olmasýn amma kutu kadardý
Karanlýkta yavrular emiyorken anneyi
O da yere koymuþtu, uzun ince çeneyi
Diðer hastalardan da çýkmýyordu ses sada
Mezar kadar ebkem ve korkutucuydu oda
Yavrular doyar doymaz kývrýlýp uyuyordu
Mýr mýr mýr seslerini annecik duyuyordu
Kuyruðunun altýnda kaldý Maviþ’in baþý
Hareket etmemekti, Simya’nýn tek telaþý
Uyandýrmamak için, kýpýrdamadan durdu
Kokularýný duymak ne büyük bir huzurdu
Sevgi ile dokundu masum simalarýna
Hayrandý mimiklerin duygu imalarýna
Okþamaya baþladý diliyle yanaklarý
Tertemiz oldu baþý, sýrtý ve týrnaklarý
Anne dediðin, böyle olur, böyle temizler
Hayvan deyip geçmeyin, taharette titizler
Pak olunca yavrular, koktular sabun gibi
Ne güzel de öðretmiþ evrenin tek Sahibi
Cemil beyi düþündü, özleyen ruh haliyle
Gördüðünde baþýný okþardý sað eliyle
Her sabah odasýna girip uyandýrýrdý
O da uyuyor gibi yaparak kandýrýrdý
Ardýndan yavrularý, çullanýrdý baþýna
Kuyruklarý deðerdi, dudaðýna, kaþýna
Ýçinden »O günler ne güzel günlerdi!« dedi
»Sahibimden ayrýlmam, yaþasam da ebedi«
»Yavrularýmla bana sofrasýnda yer verdi.«
»Sað eliyle banarken, solla bizi severdi.«
»Efendim, Rabbim ondan razý olsun daima.«
»Allah’ým Cemil beyi, koy cennet-i naima.«
Yavaþ yavaþ uykusu, geldi güzel Simya’nýn
Görmenin tam vaktiydi þöyle hoþ bir rüyanýn
Saat onu geçmiþti ki bir feryad duyuldu
Bir hayvanýn derisi, sanki zorla soyuldu
Istýrap çekiyordu, durmadan kusuyordu
Sonra bir kaç dakika öylece susuyordu
Köpek uyandý: »Kim o, acý çeken arkadaþ?«
»Þimdi uyandým birden baðýrýnca canhýraþ.«
Kanadý kýrýk kuþ da merak etti: »O kim ya?«
»Galiba tavþan,« dedi kalbi hüzünlü Simya
»Bu gün gelince gördüm, hali pek periþandý.«
»Yaþamýyordu sanki merhume bir tavþandý.«
Köpek seslendi ona: »Arkadaþým pes etme!«
»Yaþamak için savaþ, barýþa heves etme!«
»Sabret! Çok eminim ki bulunacak ilacýn.«
»Rabbimiz yanýndadýr hasta ile muhtacýn.«
»Bir de bu garibe bak, her yerim yara bere.«
»Umut baðladým Rabbe, bir de veterinere .«
Simya ayaða kalktý, gören gözü nemlenmiþ
Tavþanýn derdi sanki yüreðinde demlenmiþ:
»Dostum ses ver ne olur, bir kulaðýný kaldýr!«
»Ya da kýpýrdasýn baþ, ayak, incecik baldýr.«
»Öksürerek de olsa, yaþýyorum de bize.«
»Sesin ile içimiz rahat etsin bir nebze.«
Simya sustu, sesine, alamayýnca sada
Sandý ki etti ruhu fani dünyaya veda
Aniden gürledi gök, çakýverdi bir þimþek
Iþýðýnda göründü, tavþan misal-i melek
S / ÂYE / 15 AÐUSTOS 2017 / ESKÝÞEHÝR