Her bir yaným Kýrýk dökük sevgili. Yorgun ve darmadaðýným Sayfa aralarýna býrakýyorum suskunluðumu. Kalbimde ki çýðlýðý örtüyor yüzümdeki hüzün. Aðlamaklý bakýyorum geçen zamana, Yýllara, Anýlara, Ve yitip giden çocukluðuma. Masumluðuma. Her þeyi býraktým öylece Duvarda asýlý duran bir fotoðrafta. Acýya beþ kala yaðmur yaðar ve ýslanýr diyorum Saçlarýmdaki papatyalar. Þimdi; Öylesine bir yoksulluk ki bu, Öyle bir sevgisizlik ki bu, Kimse anlamýyor. Üþüyor parmak uçlarým. Damarlarým’da ki kan sýçrýyor etrafa. Kan kýrmýzý gölgeler düþüyor þiirlerime. Þimdi ben ölüm diyorum ya, Kýzýyorlar bana. Söylesin ozaman o çok bilmiþ þairler.
Yaþamak mý bu? Yada ölmek mi? Hangisiyim ben?
Özge Özgen
Sosyal Medyada Paylaşın:
Özge Özgen Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.