DÜĞME HİKAYESİ
Eski bir Yahudi geleneðinden geliyorum dedi kadýn
Eski bir düðmeciyim.
Hikayem, ölümümle baþlýyor.
Yaðmur yaðýyordu.
Tüm renkler ýslaktý.
Kadýnlar ýslak, çocuklar çamurdandý
Erkekler yaðmurdan sakýnýyordu.
Yürüyordu…
Pencerelerden düðmeler düþüyordu
Her düðme yaðmuru ilikliyordu sokaðýn gömleðine
Taþýn kalbi, ýslak bir “çýt” sesine uyanýyor,
Taþýn nefesine kaçýyordu yaðmur, düðme, “çýt” sesi
Düðme yaðýyordu evlerden…
Eski bir celladým dedi kadýn
Cenazeler kaldýrdým
Gözleri, yaðmura tapýnan taþ uykusuydu.
Bazen bedenimde öldürdüm onlarý,
Bazen taþýn kalbinde.
Her ölüme bir düðme kopardým kabuklarýmdan.
Ya cesaret edemedim yaþatmaya
Ya her aþk intihardý zaten yeniden doðmaya
Düðmeler biriktirdim.
Bazen baþka aþklarýn tabutlarýndan topladým
Düðmelerin deliklerine kýrmýzý ipler baðladým.
Yarasý açýk kalmýþ çocuk gülüþlü adamlara,
Düðmelerden yamalar yaptým.
Parmak uçlarýmý öpme! Dedi kadýn
Parmaklarýmdan bulaþýr taþýn dokusu dudaklarýna
Bir tabut olursun yaðmurlu bir sokaða…
Üstüme düðme yaðýyor…
Üstüme düðme yaðýyor…
Üstüme düðme yaðýyor…
Hacer Yýlmaz / 08.12.2014 saat: 13:11
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.