gözlerime inanamýyorum gerçekten o.. telefon deðil.. mesaj.. þükür iyi gerisinin önemi kalmýyor anýnda açýyorum “arama” demek ki rahatsýz ediyorum durmadan telefonunu çaldýrmakla caný sað olsun ..
belki kasabanýn sokaklarýnda gördü beni.. taksiyle de olsa oralarda onu aramamý istemiyor “þehre” diyorum bir u dönüþü yapýp tekrar anayola çýkýyoruz.. on kilometreden fazla geldiðimiz yolu geri gidiyoruz bu defa konuþmadan þoför “ne oldu” bile demiyor..
“Çaybaþý”na eve yakýn bir berber görüyorum iniyorum “-taksimetre doldu ama sen gönlünden ne koparsa” tek tek saymatýp uzatýyorum.. yine de sayýp bir kýsmýný iade ediyor elinde paket, eþim eve geçiyor.. merdivenleri tek tek çýkyorum kapýyý açýnca; “-Allah seni kahretsiiinn þehirde ne iþin var senin sen hala köylüsün beþ dakika yalnýz býrakmaya gelmiyorsun gene nerelerde sürttün arkamý dönsem sakatlanýyorsun..”
telefon çalýyor gözlerim parlýyor evet o ama meþgule alýyorum “-doktor” diyorum “bütün dertlerimin ilacý” demek geçiyor içimden birazdan mesaj.. elbette ondan “haklýsýn kýrýlmakla çok özür dilerim bilsen bana hak verirdin kayným aradý hastaneye götürüyorlarmýþ çocuklarý þükür iyiler hepsi, bayat meyve yemiþler ishal olmuþlar kaynýmýn oðlunda serum takýlý bizimkilerle büfedeyiz, yanýmda kýzlar var aþaðý gel seni bir göreyim çok özledim… hocacýmm kocacýmm.”
resim Bayram Ayhan
Sosyal Medyada Paylaşın:
İbrahim Çelikli. Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.