HÜZÜN IŞIKLARI ALTINDA

dön bak dedim kendi kendime
döndüm baktým
yüzüme benzeyen bir ses yanýyordu
ve gece ayrýlýrken orda
denize bakan bir otelde
bir kadýnýn mahrur hüznünü anlatan
sesi aðlýyordu.

geceler öksüz olur,
küçük bir kalbe yaslanýr
hüzünler adýný arar gecenin buðusunda
þiirler kavrulur lanetli bir tepeden
tüm öfkesi doðusuna düþer hayatýn
içimdeki seni tüketmeden.

vakit güneyde bir sabaha dönüþür
baharda yakasý kar gibi
kaldýrým baþlarýnda sancým büyür
kýyamet kopar,cehennem içimde düðümlenir.


voltalarýný kahkahalarýna saklar mý tutsaklar
celladý kýzar mý kendisine kurbanýn
gölgelerine yerleþir mi insanýn
kovulan düþler ve aþklar?

martýlar aç kalmayý bilir
ben sana aç kalmamýþ mýydým bir ömür?
aç deðil miydim ki
kýtalarý iþgal ettiðimde
kovulup gittiðimde
ve öldürdüðünüz de beni
kimsesiz deðil miydim?

þiirlere saklamýyorum hiç birþeyi
þiirler de kovdu bizi
gözyaþlarýnda bir yaþam sessizliklerin
acýnýn balkonunda karmaþa
ve sahili kan doldurulan bir sevgi denizi;
yüzerken en iyi aðlamayý bilen yosunlar
rol yapar yeniden dirilmek için.

þimdi gidin ve beni
kendinizi pazarladýðýnýz savaþ alanlarýnda vurun
birileri gelir çiðner hayallerimizi
beþ yalan koymayý unutmayýn kenarýna sessizliðin
gece lambalarýna yaslandýðýnda
ölü çýðlýklar
anýlarýma hiç birþeyi hapsetmeyin.
çekip çýkarýn kendinizi içinden
zamanlar da ölür
zamanlar da sessizliklerin içinden sökülür.

Zeki Nurçin
Sosyal Medyada Paylaşın: