Bu bir öykü,
Hiç gelmeyeceðini bildiðim kara trenleri bekliyorum.
Oysa sen onlara hiç binmemiþtin,
Bir daha elimin içindeki çizgileri, hiç kimsenin görmeyeceðini de biliyordun.
Mümkün mü artýk geri dönmen?
Sarýldýðýnda acýlarýný anlatýrdýn,
Bense göz yaþlarýnda boðulurdum,
Bak her þeyimiz bir elvedaya mahkum oldu.
Umutsuzluðun ötesi sen miydin?
Belki bir kitap olurduk, kara trenleri beklemeseydim,
Sen bizi bir elvedaya mahkum ettin.
Gözyaþlarýmýzla mühürlemiþtik her þeyimizi,
Sana haykýrýrým, gelemeyecek kara trenleri bekler gibi,
Mümkün deðil ama, öykümüzü tamamlamalýsýn,
Dönmelisin.
Ünal
30.07.2017
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.