Anadolu da kadýn olmak, aðýrdýr herkes taþýyamaz
Tarla tapan ve çocuk derdi, bazen zor altýndan kalkýlmaz.
Üç kuruþ baþlýk parasýna, verirler onu aðasýna
Sevmeden hayat nasýl geçer, bakmazlar hiç aðlamasýna...
Anadolu da kadýn olmak, Ýstanbul’dakine benzemez
Bazen de aðlar geceleri, kocasýna bir þey sezdirmez...
Anadolu da kadýn olmak, rezilce bir duygudur bazen
Ýçlerinin güzellikleri, Sanýrsýn ki onlar semazen...
’’Bazen soframýzda ki yeri, öküzümüzden sonra gelir’’
Baþtacý yapmak gerekirken, kuytu köþelere serilir...
Bütün o cesur yiðitleri, Anadolu kadýný verdi
Evlat acýsýný kalbine, sessiz sessiz de o gömerdi...
Anadolu Türk’e vatansa, bunu size borçlu, kadýnlar
Yüreklerde yaralar varsa, daha atýlacak adýmlar...
Bazen ana bazen sevgili, Anadolu kadýnýsýn sen
Baþa gelen kötülükleri, güzellik ve doðrulukla yen...
Ahmet ZEYTÝNCÝ
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.