AKREPLE YELKOVAN

Saat…
Saat gece yarýsýna tamamlýyor saliselerini.
Akreple yelkovan,
Köþebaþýndaki kaldýrým taþýnda buluþuyor.
Bulutlar geçiyor saçýma hep baðladýðým o renkli bantlardan.
Kuþlar…
Kuþlar,ses tellerimden içeri süzülüp
Düðümleniyor kelimelerime.
Bir çocuk koþuyor karþý caddeden.
Elinde pembe bir pamuk þeker…
Gülümsüyor,beyaza çalan diþleriyle.
Penceremin önünde aldýðýn,
Fakat benim atmaya kýyamadýðým o pembe karanfiller…
Ýpek eþarbýma iliþtirdiðim belli belirsiz iðnede,
Karanfiller…
Onlarýn kokusu mu odamdaki gölgeme karýþan.
Yýldýz tozlarýyla,altýn abajurlara saklanan.
Bir heykel yonttum gözlerinin ayracýnda.
Adýný özlem koydum,özlemenin mavi dallarýnda.
Þimdi…
Uzak bir kentin,
Yine uzak bir odasýnda,
Uykuya yürüyorsun minik adýmlarla.
Belki de,
Dolunay saçlarýna karýþýyor.
Ya da bir þiir dinliyorsun kalabalýklar arasýnda.
Bir mektup yolluyorsun dudaklarýma.
Belki de sevgilim,
Belki de,
Yeni bir dünya düþlüyorsun.
Kar yaðýyor avuçlarýna.
Bir tren garýnýn kýyý yakasýnda,
Kitaplar açýyorsun.
Ve iþte akreple yelkovan.
Yine kavuþtu.
Saat on iki.
Göz kapaklarýný,
Uzat sevgili.
Sosyal Medyada Paylaşın: