Annemin kırık dalı

Her sabah uyanýr annem erkenden
Bakar pencerenin kenarýndan
Ellerinden uçup giden
Hiç gelmeyecek kýzýný bekler.
Gözlerinde bir damla yaþla
Boðazýnda bir kýsýk çýðlýkla
Ellerinde terden renkleri solmuþ
Kýzýnýn fotoðrafýyla.

Bu sabah yine
Annemi aradý gözlerim pencerede
Ama göremedim
Yataðýna, baþucuna gittim.
Renklerinde acý ve sevgi ile iç içe geçmiþ
Bir gül kondurdum al yanaklarýna.
Göðsünün üzerinde yine
Kýzýnýn fotoðrafý,
Sýký sýkýya tutuyordu.
Gözleri kýzarmýþtý.
Belliydi.
Gece aðlamýþtý.
Sonra…
Uyanýp gözlerime baktý.
Sanki yüreðimi söküp aldý.
Ve
“Yine mi kýzýma kavuþamadým” dedi.
Aðladým, aðladým, aðladým.

Sonra dedi ki:
“Oðlum,
Bir anne için evlatlarý dallarý gibidir.
Her bir dal büyür çiçek açar,
Meyve verir.
Bu annenin onurudur.
Çünkü kökleriyle topraktan
Ýki damla can suyu söküp
Dallarýna ulaþtýrýr.
Anne dallarý için yaþar.
Dallarý kýrýlýnca anne,
Meyvesiz kalýr.
Çürür.
Sonra da
Ölür.
Benim bir dalým kýrýldý”

“Oðlum,
Evlatlarýmý her sabah
Sevgiyle uyandýrýrdým.
Sevgimle besleyip okula yollardým.
Ama o sabah,
Uyandýramadým, uyanmadý.
Avucuma sararmýþ yaprak gibi düþtü.”

Ellerini tuttum annemin.
Öptüm, baþýma koydum.
Çekti elini.
Kýzdý.
“Öpme ellerimi! ” dedi.
“Bu eller,
Kýzýmý saramayan eller.
Bu eller,
Daha on yedisinde
Kýzýmý kara topraða koyan eller.”

Bir sabah yine,
Erkenden annemi
Pencerenin kenarýnda buldum.
Yerdeydi kýzýnýn fotoðrafý.
Elleri yandaydý.
Gözleri uzaktaydý.
Erkek kardeþim aðlýyordu.
Kýz kardeþim aðlýyordu.
Ben aðlýyordum.
Ýki söz yükseldi ciðerlerimden

“Kýzýna kavuþtu”
Sosyal Medyada Paylaşın: