KUTSAL EL Doðudan batýya bir yýldýz gibi kaydý, Durdu ayýn önünde, dedi: “Bu el tanrýnýn eli, Tesadüf deðil bilesin.”
Yukardan bakýnca Kaðnýlar geçiyordu sessizce. Kan kuyularý vardý. Bir hançer saplandý göðsüne, Birisi avaz avaz baðýrýyordu: “Neredesin gelsene! ” Gecenin uykusunu Bir birinin sýrtýnda geçirdiler. Yürekleri buz tutmuþtu. Kim bilir oradan nereye gideceklerdi? Vatanýn dört bir yaný yanýyordu.
Yüce bir eldi, uzandý. Batýdan doðuya Kuzeyden güneye… O el o kadar büyüktü ki Türk yurdunu almýþtý, Avucunun içine. Çünkü o el Tanrýnýn eliydi. Çünkü söz konusu olan Ýslam’ýn son kalesi idi.
O yýldýz geldi, Ayýn önünde durdu, dedi: “Tesadüf deðil bilesin Sen tanrýnýn elisin!” O andan sonra, bayrak Hiç yere düþmedi…
Daðlarda çiçekler açýyordu. Sabah güneþi , Çocuðun altýn sarýsý saçlarýný okþadý. Mavi gözlerinde Hürriyetin ýþýklarý vardý. Sönmeyen ýþýklarý… Yusuf Yýlmaz
Sosyal Medyada Paylaşın:
yusuf yılmaz Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.