yoksun,
daha dün gibiydi! diye baþlýyor gölgen her söze
siyah bir geceye kara kalemle yazarken adýný
söz uçtu
yazý kaldý..
mührü vurulmuþ bir için
dýþa olan isyanýna kayýtsýz kalamayan hüzünle
gözlerine tünemiþ ebabilim ben
iliþme..
dizlerimden sonra
dudaklarým k’anýyor adýnda
ama adýn
öpücük olup sürülmüyor yaraya
þimdi,
bütün aynalarýn
sudan sebepler deryasýnda boðuyorum kendimi
ve tüm bakýþlarda ayný suçun hükmüyle
asýlýyor tebessüm
kim bilir hangi rüzgar tarar saçlarýný bundan sonra
hangi umudun yoluna revan olur.. adýmlarýn
belki adýmýn düþtüðü yere
koyarsýn baþka bir aþkýn adýný
belki,,
baþka bir göðün yüzü aðlar
güzel yüzüne
güz düþen yüzüm sararýrken
güller açar yüzünde..