Yok Ki Elleri !
Caný diþinde mükellef gayretleri tanýmazsýn
’’Mavi’’desem,senin için sadece bir renk
’’Yakýnsýn,uzat!’’desem, bulutlarý,
Avuçlayýp çarpayým yüzüme
Ellerin yok! hem uzaksýn,duymazsýn sen...
Ve acýsý gündoðumuyla yeniden,
Yeniden uyananlarýn,
Bilmem kaç yerinden yamalarken yüreðini,
Kaç kez iðne batar ellerine...
Bilmezsin,ellerin yok ki senin...
Hiç,omuzlarýný yere yakýn hissettin mi?
Bilir misin,
Kaldýrým taþlarýnýn kaç adýmda bir,
Seni geri çektiðini?
Yokluk...hem üþütüp,hem kavurdu mu?
Kirpiklerinden düþen buz taneleri,
Acýttý mý ellerini?
Ve kibrit alevinde ýsýtmaya çalýþtýðýn...
Sahi!...ellerin yok ki senin...
Deðil mi ki;senin adýn kibir!
Anlamam,niyetin,fikrin ne...
Sakýn ola! yoluma,gölgeme...
Düþmeye gör! düþüme bile...
Kimbilir...
Hangi gülleri, kokularýndan caydýrdýn,
Hangi papatyalar rakýmlarýnda dondu,
Ve hangi lodoslarla ekledin kendine,
Kimleri...kimbilir...
Lügatýmdan sileli yýllar oldu...
Sýrf sana yazýldýlar diye kapattým,
Okumaya baþladýðým sayfalarý
Ýlk satýrda sen çýktýn karþýma
Ýnsanlar, sen olmaya mecbur muydu?
Of...of! yine yaralarýmý deþmektesiniz,
Tevazu göllerinde buruþan ellerim
Sevgiyle uzanmaktan yüksünmediniz
Þimdi en zor yerdesiniz, belli...
’’Uzanýn’’diyorum’’balçýkta batmakta kibir!’’
Sahi! onun burnu var,yoktu ki elleri...
Özlem Pala
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.